"Ze zeggen dat ik de verf léés!"

“Al meer dan 50 jaar zit ik in het vak. De leraren op de ambachtsschool waren me destijds zat. Ik denk dat ik te bijdehand was. ‘Ga jij maar lekker buiten spelen…’, zeiden ze. Dus liep ik op mijn 15e op straat. Tot een buurvrouw tegen mijn moeder zei dat ze bij Verffabriek Evert Koning in Zaandam wel een ‘jongste bediende’ konden gebruiken. Ik ben erheen gegaan en kon direct beginnen: in de kleurmakerij met de hand verf aftappen en in de juiste verpakkingen gieten. Later kwam ik in de grote machinale tapperij te werken. Maar dat werd ik snel zat. De directeur gaf me toen de kans om naar het laboratorium te gaan. Daar verrichtte ik hand- en spandiensten en mocht ik stopverfproeven maken op basis van steeds veranderende nieuwe recepten. Nóg weer later werd ik verfmixer; op mijn 17e stond ik al helemaal zelfstandig achter de dissolver! Onze grote trots was de uitvinding van Exblarot, de eerste vochtregulerende verf. Dat was toen een geweldige ontwikkeling.”

“In 1990 gingen Evert Koning en Rigo Verffabriek samen. Beide bedrijven bleven aanvankelijk zelfstandig draaien. Ik kon dus in Zaandam blijven. Dat vond ik fijn, want het was op loopafstand van mijn huis. Maar uiteindelijk werd alles om redenen van efficiency toch samengebracht in IJmuiden. Een rijbewijs had ik niet; ik reed mee met collega’s. Heel vervelend vond ik het om zo afhankelijk te zijn. Daarom besloot ik terug te solliciteren naar Zaandam. Ik kwam terecht bij een andere verffabriek, maar vond het al snel niks. Gelukkig had mijn baas bij Rigo gezegd dat ik bij spijt mocht terugkomen. Vier dagen na mijn afscheid was ik weer in IJmuiden. Alsof er niets gebeurd was. Ik kreeg zelfs te horen dat Rigo mijn dienstjaren gewoon zou doortellen. Vandaar dat ik hier kortgeleden mijn 50-jarig jubileum mocht vieren.”

“Van dat laatste hebben ze trouwens een mooi feest gemaakt. Ik werd samen met mijn vrouw (haar ontmoette ik ooit bij Evert Koning, waar ze op kantoor werkte) opgehaald met een luxe Oldsmobile. Eerst was er koffie met gebak bij de directie. We haalden veel oude herinneringen op en bekeken fotoboeken. Aansluitend was er een gezellige borrel in de fabriek. Mét natuurlijk toespraken en lovende woorden, zelfs van de burgemeester. Tot slot hebben we heerlijk gegeten. Het was echt een geweldige dag!”

“Hoe ik het zo lang al volhoud? Ik vind het gewoon een prachtig spel om kwaliteitsproducten te maken. Bij Rigo is dat nog altijd mensenwerk. En elke dag is anders. Al was het alleen maar omdat grondstoffen ook steeds veranderen. Mijn bazen vinden mij een ‘meester’ en zeggen dat ik de verf ‘léés’. Aan de kolk die draait, aan de lobbigheid, aan de glans…! Ach, en verder is dit gewoon een geweldig familiebedrijf waar inmiddels de 3e generatie aan het roer staat. We zijn met een relatief kleine club van zo’n 60 mensen. De sfeer is altijd goed. En wat heel leuk is: dankzij mijn ervaring mag ik jongere collega’s coachen, tips geven en het vak leren. Zo breng ik langzaamaan mijn kennis over. En dat is belangrijk. Want over krap een jaar, op 29 augustus 2020, ga ik met pensioen.”